Regionale Energie Strategieën (RES) als motor van de energietransitie

Onderzoek

Er is gekozen voor een kwalitatieve onderzoeksopzet waarin representanten van vier verschillende energieregio’s zijn geïnterviewd. Op basis van het beeld dat uit de energieregio’s Friesland, Holland Rijnland, U16 en Zuid-Limburg naar voren kwam, is de hoofdvraag beantwoord: “Welke capaciteit, kennis en competenties hebben gemeenten en maatschappelijke partners nodig om te komen tot of verder te bouwen aan een werkende Regionale Energie Strategie (RES)?” Voor elk van de vier regio’s zijn betrokken medewerkers van een woningcorporatie, de netbeheerder, een maatschappelijke organisatie en de ambtelijke (gemeentelijke) regiotrekker geïnterviewd.

Uitkomsten

Uit de interviews komt naar voren dat elke energieregio anders is, bijvoorbeeld door verschillen in grenzen en ervaring in het regionaal werken op energiegebied. Elke regio is in beweging, met als uiteindelijk doel het realiseren van een werkende RES.

De RES blijkt op het moment vooral een ambtelijke aangelegenheid te zijn, waarvoor ambtelijke capaciteit is vrijgemaakt. Woningcorporaties en energiecoöperaties hebben nauwelijks een rol en hebben hier ook geen capaciteit voor vrijgemaakt. Bij netbeheerders is er wel enige capaciteit, maar zodra de RES naar de uitvoeringsfase gaat is bij alle partijen sprake van onvoldoende capaciteit. De geïnterviewden zijn unaniem over de ontoereikende capaciteit bij (met name de kleinere) gemeenten.

Op het gebied van competenties is er behoefte aan:

• Leiderschap
• Strategische oriëntatie
• Omgevingsbewustzijn
• Conceptueel vermogen
• Onderhandelen
• Flexibiliteit
• Netwerken en samenwerken’ lijkt momenteel het meest aanwezig te zijn

Een werkende RES

Uit analyse van de regio’s komen drie interpretaties van de RES naar voren: een analytische, een bestuurlijk gedragen en een maatschappelijk werkende variant. Het rapport betoogd dat voor een werkende RES een integratie van deze drie interpretaties nodig is. Wat hiervoor nodig is, en hoe het resultaat een brug kan slaan tussen beleid en de praktijk van de gebruiker is het onderwerp van hoofdstuk 5.