Stedelijke vernieuwing na 2011

Het Rijk beperkt zich na 2011 ten aanzien van de Wijkenaanpak tot een kennis- en partnerfunctie. Deze rol wordt na 2014 versterkt door het schrappen van ISV-budget. In de meest recente brief over dit onderwerp (Betrokkenheid Rijk bij stedelijke vernieuwing 24 februari 2015) van minister Blok (Wonen) wordt dit beeld bevestigd.

Deze terugtrekkende beweging uit de stedelijke vernieuwing is onderdeel van een bredere decentralisatietrend bij de rijksoverheid, die na 2008 verhevigd door de aanhoudende economische crisis. Zo hoeven wethouders de uitgaven die zij doen in het kader van de derde fase van het ISV (2010-2014) niet meer te verantwoorden bij de Rijksoverheid (zoals bij het ISV1 en ISV2), alleen nog maar bij de eigen gemeenteraad. En vanaf 2015 worden gemeenten verantwoordelijk voor jeugdzorg, werk en inkomen en zorg aan langdurig zieken en ouderen. De budgetten die zijn gekoppeld aan deze beleidsvelden worden met een flinke bezuiniging van Rijk en provincies overgeheveld naar lokale overheden.

De verschillende decentralisaties hebben als doel beter aan te sluiten bij het zelfoplossend vermogen van de samenleving en de behoefte van mensen om zelf regie te voeren over hun leven. De burger, zijn behoeften, mogelijkheden en directe leefomgeving moeten hierbij centraal staan. Kernwoorden in dit decentralisatieproces zijn maatwerk, preventie, partnerschap en integraliteit. Gemeenten zijn volgens het Rijk beter in staat deze nieuwe manier van werken vorm te geven. Wederom wordt in veel gemeenten de wijk gekozen als schaalniveau om deze nieuwe werkwijze vorm te geven. In het hele land ontstaan zogenaamde sociale wijkteams die voortborduren op eerder gedane experimenten tijdens de Stedenbeleid-periode (Achter-de-voordeur, Eén gezin één plan). De sociaal-economisch zwakkere wijken lijken hierbij wederom een hoofdrol te krijgen, omdat hier de doelgroepen zich concentreren die in aanmerking komen voor de inzet van de wijkteams.