Een groeiende groep mensen zonder grote hulpvragen raakt dak- en thuisloos in Nederland. Hierbij gaat het om spoedzoekers die door een levensgebeurtenis hun woonplek verliezen en er niet in slagen om nieuwe, eigen huisvesting te vinden – ook wel aangeduid met de term economisch daklozen. De huidige druk op de woningmarkt bemoeilijkt deze zoektocht. Ondanks afwezigheid van een hulpvraag voelt een deel van de economisch daklozen zich vaak genoodzaakt om aan te kloppen bij overheden en zorg- en welzijnsorganisaties voor ondersteuning, terwijl hun voornaamste probleem een woonopgave is. Wie is verantwoordelijk voor deze groep? En hoe werk je als woon- en zorgdomein samen om deze groep te kunnen bedienen?
In 2021 heeft Platform31 (praktijk)onderzoek gedaan naar economisch daklozen. In gesprekken met medewerkers van gemeenten, woningcorporaties en zorg- en welzijnspartijen in Amsterdam, Rotterdam, Groningen en regio Noord-Veluwe is onderzocht hoe verschillende partijen ‘de economisch dak- en thuisloze’ definiëren en wat kenmerken zijn van deze groep. Eén algemeen beeld van economisch daklozen lijkt niet te bestaan: het is een diverse groep spoedzoekers met weinig middelen en lichte ondersteuningsvragen. Ook gaat het om een (deels) onzichtbare groep: niet iedere economisch dak- en thuisloze klopt aan bij instanties en van degenen die het wél doen, wordt niet iedereen geregistreerd omdat ze geen (zware) ondersteuningsvragen hebben.
Ook is gekeken naar welk beleid en aanpak er momenteel voor deze groep is, hoe gemeenten, woningcorporaties en zorg- en welzijnsorganisaties hun eigen rollen en verantwoordelijkheden zien en hoe de samenwerking tussen deze partijen verbeterd kan worden. Opvallend is dat de ondersteuning van economisch daklozen vaak als een woonopgave wordt gezien, maar dat met name zorgorganisaties – in samenwerking met ambtenaren zorg- en welzijn en commerciële partijen – deze opgave oppakken. Het woondomein – zowel binnen de gemeente als woningcorporaties – staat nog op afstand.
Deel deze pagina: