Het piramidemodel

Het aantal mensen met fysieke beperkingen en behoefte aan een aangepaste woning groeit, onder meer doordat de samenleving vergrijst. Daarnaast blijven mensen steeds langer zelfstandig wonen, deels omdat zij dat zelf willen en deels omdat de zorg haar werkzaamheden naar buiten de instellingen verplaatst.

Om zowel het lokale aanbod als de vraag naar ouderenwoningen in beeld te brengen is in 2011 het Piramidemodel ontwikkeld. Met het Piramidemodel kunnen beleidsmakers realistisch, haalbaar en onderbouwd bepalen hoeveel aangepaste woningen er lokaal nodig zijn.

Het Piramidemodel deelt de inwoners van een gebied in vier mobiliteitsklassen in: mensen zonder mobiliteitsbeperkingen, mensen met een lichte beperking (’stoklopers’), mensen die een rollator gebruiken en mensen die afhankelijk zijn van een rolstoel. De woningen van het gebied staan aan de rechterkant van de piramide, ingedeeld in klassen die lopen van ’ongeschikt voor mensen met een beperking’ tot en met ’geschikt voor mensen met een rolstoel’. De piramide onderscheidt eengezinswoningen (aangegeven met dakjes) en appartementen (aangegeven met sterren), vanwege de grote fysieke verschillen tussen die soorten woningen.

Uit de analyse van vijf ‘proeftuinen’ blijkt dat er vooral een tekort bestaat aan tweesterren/tweedakjes woningen. Met een maatregelenpakket kunnen woningen met 1 ster of dakje (die geschikt zijn voor mensen met een lichte mobiliteitsbeperking) worden opgeplust tot een woning die geschikt is voor mensen met een rollator.

Toepassing

Corporaties en gemeenten kunnen het model aanpassen aan de lokale omstandigheden en beleidsbehoefte. Zo kun je met het model bijvoorbeeld onderscheid maken tussen woningen in bezit van een corporatie en particuliere woningen en daar de opplus- of nieuwbouwstrategie op afstemmen. Daarnaast biedt het model bijvoorbeeld ruimte om rekening te houden met ’voorsorteerders’: mensen die nog geen fysieke beperking hebben, maar wel alvast in een aangepaste woning willen wonen.