Zit de groene regio straks op zwart zaad?

Snel internet. Een nieuwe kantine voor de voetbalvereniging. Verduurzamen. Of het in stand houden van de dorpsbibliotheek. Zomaar een greep uit de zaken waar bewoners zich op veel plekken in het landelijk gebied voor inzetten. Een mooie wensenlijst, maar daar is helaas geen geld voor. Toch?

Tijden veranderen. Nederland gaat over op duurzame energie, en die moet nu eenmaal ergens opgewekt worden. Aan opwek op daken en op zee komt een keer een einde, dus vroeg of laat zal men nadrukkelijk naar het landelijk gebied kijken. Is het platteland leeg, of is hier juist ruimte voor het opwekken van duurzame energie? En is het rechtvaardig dat het platteland hier iets voor terugvraagt?

‘’De energietransitie is geen technische, maar een sociale opgave. Hoe krijg je de mensen mee?’’ Zo hoorde ik laatst tijdens een symposium van het samenwerkingsverband van plattelandsgemeenten P10. Om de mensen mee te krijgen, moet je jezelf de vraag stellen: waar heeft de gemeenschap behoefte aan? De slimme plattelandsgemeente verknoopt inspanningen in de energietransitie nadrukkelijk aan de behoeften van haar eigen inwoners. En gaat hierover het gesprek aan met de regio. Stad en platteland moeten het niet alleen hebben over de lasten, maar ook over de lusten van de energietransitie.

Het valt mij op dat er vaak over de energietransitie wordt gesproken in termen van kosten en verplichtingen. Terwijl het wel degelijk anders kan. Zo hoorde ik over Zonnepark Zeijen, in Drenthe, waar vanuit het gedeelde belang van platteland en stad gehandeld wordt. Het park wekt onder andere stroom op voor de inwoners van Assen. De dorpsgemeenschap van Zeijen is echter initiatiefnemer van het park, en zij profiteert mee van de financiële opbrengsten. Dit soort initiatieven bewijzen dat de groene regio perspectief heeft op een rooskleurige toekomst.