Trendtalk | Huisvesting van daklozen in de wijk vraagt andere keuzes

Groeiend probleem

Het Nationaal Actieprogramma Dakloosheid is drie jaar oud, sindsdien neemt het percentage daklozen – mensen met schulden of een verslaving, jongeren, gescheiden alleenstaanden en arbeidsmigranten etc. – elk jaar met meer dan 10 procent toe. Veertig procent van de daklozen is jonger dan 28 jaar. Het Leger des Heils verzorgt zo’n twee miljoen overnachtingen in de maatschappelijke opvang; daarnaast zijn er andere organisaties die opvang regelen.

In deze trendtalk onderzoeken we hoe gemeenten en corporaties dakloze mensen kunnen huisvesten in de wijk. Thomas van Zijl gaat hierover in gesprek met:

• Sander Heinsman, bestuursvoorzitter bij Portaal
• Karin Schrederhof, wethouder Wonen, Zorg, Onderwijshuisvesting en Sport in Delft
• Henrike Klok, directeur Zorg bij het Leger des Heils.

Anne van Summeren, projectleider Wonen bij Platform31 schetst hoe haar organisatie gemeenten, corporaties en zorginstellingen nieuwe aanpakken aanreikt voor o.a. versnellen woningbouw, beter benutten van de bestaande voorraad en huisvesting van aandachtsgroepen, waaronder dakloze mensen.

Oplosbaar

Sander Heinsman stelt dat dakloosheid oplosbaar is. Hij onderbouwt dat met cijfers. “Wie aandachtsgroepen wil helpen aan een dak boven hun hoofd, moet andere keuzes maken. Nu maken mensen die het langst wachten, het meest kans op een woning. Bij de huidige woonruimteverdeling gaat 60 procent van de woningen naar mensen die al een woning hebben en slechts 40 procent naar mensen die nog geen woning hebben. Als je dat percentage een ‘tweakje’ geeft, dan is eigenlijk het probleem van dakloosheid al opgelost. We hebben dat ook uitgerekend; de gemiddelde wachttijd in onze steden is ongeveer dertien jaar. Als je mensen die toch aan het wachten zijn 46 dagen langer laat wachten, kun je in één keer het dakloosheidsprobleem, in ieder geval voor jongeren, dus voor die eerste 40 procent, oplossen.

Karin Schrederhof vindt het belangrijk om mensen die uitstromen uit dakloosheid of een instelling steun te bieden om zelfstandig te kunnen wonen. En om daarbij relaties met de zorg te leggen. Zij vindt het belangrijk dat de corporatie, degene die de woning huurt en de zorginstelling voor een langere periode goed overleg hebben met elkaar. In haar ‘politieke wereld’ hoopt Karin dat er meer wethouders komen met zowel wonen als zorg in hun portefeuille. “Deze sectoren verstaan elkaar af en toe helemaal niet, dus daar is ook nog wel veel te winnen.”

Henrike Klok constateert dat er enorm veel kracht zit in buurten. De kunst is dat te versterken. “In het Leger des Heils noemen we dat The Move of Hope. Hoe kunnen we veel meer aan de voorkant voorkomen dat mensen ons nodig gaan hebben?”